Chociaż lubczyk pochodzi z Afganistanu i Iranu to na trwałe zagościł w krajach europejskich. Posiada wartości zarówno smakowe jaki i lecznicze. W kuchni ceniony jest ze względu na ostry, wyrazisty smak. Doskonale podnosi walory smakowe zup – szczególnie rosołu, zupy ziemniaczanej, grochówki czy fasolowej. Pasuje jako przyprawa do sałat, zielonych mieszanek warzywnych, ciemnych sosów oraz mięsa baraniego, króliczego i drobiu. Z lubczyku robi się także nalewkę ziołową zwaną kordiałem. Jest podstawowym składnikiem popularnej przyprawy „Maggi”

Zacznijmy jednak od początku. Czyli jak uprawiać lubczyk.

UPRAWA W GRUNCIE
Lubczyk wysiewamy w dwóch terminach – jesiennym (sierpień) i wiosennym (marzec – kwiecień). Nasionka siejemy na głębokość 1-1,5 cm. Wysiane jesienią wschodzą na początku kwietnia następnego roku, te z siewu wiosennego kiełkują po 20 dniach.
Roślina ta lubi stanowisko słoneczne i ciepłe. Gleba musi być żyzna, przepuszczalna o odczynie zasadowym, warto więc dodać trochę wapna lub popiołu drzewnego. Lubczyk wymaga regularnego podlewania, gleba powinna być wilgotna, ale musi być spulchniana, żeby woda nie stała

UPRAWA W DONICZCE
Uprawa w doniczce rośliny różni się tym, od uprawy w gruncie, że roślina co dwa tygodnie wymaga zasilenia nawozem płynnym. Dodatkowo dno doniczki wysypujemy keramzytem lub innym drenażem, tak aby woda nie zostawała w doniczce. Na zimę doniczkę przenosimy w chłodne miejsce lub okrywamy włókniną, aby zabezpieczyć korzenie przed przemarznięciem.

ZBIÓR
Lubczyk jest rośliną całkowicie jadalną. Najczęściej jednak wykorzystuje się korzenie oraz liście. Wszystkie części rośliny charakteryzują się mocnym smakiem i aromatem. Liście lubczyku zbieramy od wiosny do jesieni bezpośrednio przed spożyciem lub suszymy. Pamiętajmy, że najlepiej zbierać liście na susz zanim roślina zakwitnie.  Gotowy susz przechowujemy w ciemnych szczelnie zamkniętych pojemnikach. Zbyt duży dostęp świeżego powietrza spowoduje wietrzenie rośliny i utratę jej właściwości aromatycznych
Korzenie rośliny zbieramy jesienią, przy czym do zbioru nadają się kilkuletnie, w pełni wykształcone rośliny. Korzenie i kłącza wykopujemy, oczyszczamy z ziemi i kroimy wzdłuż. Następnie suszymy w temp. nie wyższej niż 30 stopni. Przechowujemy w ten sam sposób co susz z liści.

Ze względu na mocny aromat i zapach lubczyku niekorzystnie wpływa, na niektóre rośliny w tym na owoce jagodowe.

WŁAŚCIWOŚCI
O tym, że lubczyk posiada właściwości lecznicze, wie każdy. Z pewnością, większość osób kojarzy także z afrodyzjakiem i środkiem poprawiającym potencję. Nic dziwnego, ponieważ dzięki olejkom eterycznym poprawia ukrwienie narządów płciowych.
Roślina ta działa moczopędnie z tego też powodu wykorzystywana jest w leczeniu chorób układu moczowego i niewydolności nerek. Zawarte w lubczyku sterole roślinne czyli fitosterole zarówno pomagają w walce z miażdżycą jaki i zapobiegają jej powstawaniu. Dodatkowo dzięki znajdującej się w nim kumarynie, wykazuje działanie przeciwzakrzepowe.
Warto wspomnieć, także o właściwościach rozluźniających mięśnie jelit i wspomagających w pozbywaniu się z organizmu toksyn.

Lubczyk dodawany do potraw ciężkostrawnych ułatwia ich trawienie i nie dopuszcza do nadmiernej fermentacji w jelitach.

OPIS
Na koniec pozostawiłem opis tej wyjątkowej rośliny.
Lubczyk ( łac. Levisticum officinale) jest byliną należącą do roślin z grupy selerowatych, dlatego swoim wyglądem przypomina seler. Jest to roślina wieloletnia, na wiosnę z korzeni wyrastają jasnozielone pędy, które stopniowo przekształcają się w ciemnozielone, rozgałęzione łodygi z ząbkowanymi liśćmi. Na końcach łodyg tworzą się bladożółte, baldaszkowate kwiatostany. W sprzyjających warunkach roślina potrafi dorastać do 1,5 m wysokości.

Ponieważ, łodyga lubczyku jest w środku pusta, w niektórych krajach
np. Szwajcarii robi się z niej słomkę, przez, którą pije się ciepłe mleko, podczas choroby gardła.